De tijd, mijn lieve, staat niet stil
Behalve het middagmaal dat uit koolsoep, speenvarken, gans met appelen enzovoorts bestond, werd bij grote feestdagen in de keuken nog een zogenaamd Frans eten, of een diner van de kok toebereid, voor het geval dat iemand van de visite boven zou blijven eten. Toen er in de eetkamer met borden en schalen werd gerinkeld, begon Lysewitsj duidelijk merkbaar een zekere opwinding te vertonen; hij wreef zich in zijn handen, trok met zijn schouders, kneep zijn ogen dicht en hing vol pathos verhalen op over de diners die in de goede oude tijd gegeven werden en wat voor een exquisite matelote van puitaal de kok hier in huis kon klaarmaken, dat was niet zo maar een matelote, maar een openbaring! Hij genoot al bij voorbaat van het middagmaal, at er reeds in zijn verbeelding van en genoot. En toen Anna Akimowna hem eindelijk onder de arm nam en naar de eetkamer geleidde en hij zijn glaasje wodka had gedronken en een stukje zalm in zijn mond stak, begon hij van plezier zelfs te spinnen. Hij kauwde geruisvol, op een onsmakelijke manier, waarbij hij bepaalde geluiden in zijn neus voorbracht en dan kregen zijn ogen een olieachtige glans en een uitdrukking van gulzigheid.
De hors d'œvre-tafel was rijk voorzien. Daar prijkten onder andere verse witte champignons in zure room en een Sauce provencale met gebakken oesters en garnaaltjes, sterk gekruid met scherpe pickle. Het diner zelf bestond uit feestelijk opgediende, uitgelezen gerechten en de wijn was voortreffelijk. Misjenka serveerde vol overgave. Wanneer hij een nieuw gerecht op tafel neerzette en het deksel van de glanzende dekschaal oplichtte, of als hij wijn inschonk verrichtte hij die bezigheden met het gewichtig vertoon van een professor in de goochelkunst en de advocaat dacht enige malen, als hij naar zijn gezicht en manier van lopen keek die op de eerste figuur van een quadrille leek: "Wat een idioot!".