Films: kook-films

Kook-films: films over culinaire zaken.

Eet-films: films waarin veel gegeten wordt en zo. En documentaires en zo.

L'Aile ou la Cuisse

Scène uit de film L'Aile ou la cuise.

Louis de Funès die de "Guide Duchemin" jaarlijks uitgeeft. U begrijpt wat er is bedoeld.

Hij gaat op inspectie, vermomd als oud vrouwtje, ook terwijl er een andere inspecteur van hem aanwezig is, die ervoor zorgt goed herkend te worden en dus gefêteerd.

Zoon, geplande opvolger, maar die werkt liever in het circus.

Nog eens op inspectie, vermomd als rare Amerikaan...

Oftewel: een opeenvolging van eigenlijk niets met elkaar te maken hebbende humoristische deel-verhaaltjes.

Nog een. Een zogenaamde loodgieter blijkt een infiltrant van de concurrentie te zijn.

Et cetera ad infinitum, en als je De Funès leuk vindt dan is dit een heel leuke film.

An

Een beeld uit de film An.

De Engelse titel van de film is Sweet bean. De Japanners gebruiken veel aduki-bonen, in het Japans Azuki, 小豆. Er wordt van alles mee gemaakt tot soep toe, en ook de spruiten en de peulen worden gegeten. Die spruiten heten Aduki in het Japans. Het meest wordt de boon gebruikt voor zoet spul, zoals ijs en bonenpasta. Die bonenpasta, Anko of An (餡子; de titel), daar gaat het om in de film.

Van die Anko wordt ook van alles en nog wat gemaakt. Zoete broodjes, gebakjes, dumplings, cake, gelei... En ook Dorayaki (どら焼き) en dat is wat er in de film mee gemaakt wordt. Twee pannenkoekjes met dat bonenspul ertussen.

Ze worden gemaakt door een ex-crimineel, waar zich een oud vrouwtje aanmeldt, zeggend dat ze daar graag wil werken. Niks ervan, steeds weer, tot ze die man haar bonenpasta laat proeven.

Het loopt allemaal prachtig af totdat dat vrouwtje verdwenen is, als de film op drie-vierde is. Vanaf dat moment is het allemaal niet duidelijk meer. Allemaal moeilijke dingen...

Babettes Gæstebud

Scène uit de film Babettes Gæstebud.

Babettes feest uit het Deens.

Ik hou het kort, want ik bespreek deze film later ook uitgebreid (met enkele andere; met de films die ik de beste vind).

Frans meisje wordt huishoudster bij twee oudere Deense zeer vrome dames. Leuk dorpje, leuke mensen, ze doet haar werk en vooral het koken uitstekend.
Na een jaar of 15 krijgt ze geld; loterij; iemand in Frankrijk koopt elke maand een lot voor haar.
Gebruikt dat geld om fantastische etenswaar en wijn uit Frankrijk te laten komen, en een zeer groot feestmaal aan te richten. Zo goed dat alle dorpstwisten erna verdwenen zijn.

Zie ook Selectie films.

Bella Martha

Een scène uit de film Bella Martha. Martha in de restaurant-keuken.

Op een gegeven moment zegt Martha "Geen design, geen exotische toevoegingen, enkel de vis" en zo moet het. Maar ja, het is wel een vreselijk opdringerig wijf. Ruzie zoeken en enorm overdrijven ook nog. Een restaurant-keuken vol trutten waarvan het afstraalt dat ze de ballen van koken weten; slecht geacteerd dus.

Maar goed, een koude control-freak die van alles en nog wat voor de kiezen krijgt.

Big Night

Scène uit de film Big Night.

Een aardige film, vooral ook omdat je ziet hoe bepaalde dingen worden gemaakt, zoals een timbaal van pasta.

Zo'n timbaal maakte ik ook ooit, maar met rijst, en met een duiven-ragoût erin, een Bomba di riso.

Het verhaal is niet enorm, het plot is een beetje vaag en uitgesmeerd.

Chocolat

Een scène uit de film Chocolat.

Een Engels gesproken film die speelt in een Frans dorpje. Een vrouw met een dochtertje begint een (erg goede) chocolaterie in een dorpje. Dat is meteen al tegen het zere been, want het is vastentijd. Vreemd: die vastentijd is institutioneel, dus katholiek, terwijl de hele gang van de Heilige Mis erg protestants aandoet.

Maar goed, de kwaliteit van de bonbons overwint alles.

(Er zijn meer films met dezelfde titel. Deze is uit 2000.)

The Cook, the Thief, his Wife and her Lover

Een scène uit de film The Cook, the Thief, his Wife and her Lover.

Ik geef maar even de Wiki tekst.

"De crimineel Albert Spica bezoekt elke avond restaurant Le Hollandais in het gezelschap van zijn echtgenote Georgina en zijn trawanten. Wanneer Georgina in het restaurant kennismaakt met een boekhandelaar, die in alle opzichten verschilt van haar man, valt ze meteen voor hem. Ze krijgen een intieme relatie, waarbij ze elke avond onder de neus van Albert Spica op een andere plek in het restaurant de liefde bedrijven. De kok fungeert daarbij als dekmantel. Als Albert Spica er echter achter komt, neemt hij wraak. Vervolgens neemt ook zijn vrouw wraak op haar man."

Het plot zal ik niet vertellen.

Een heel aardige film.

Zie ook Selectie films.

Eat Man Drink Woman

Een scène uit de film Eat Man Drink Woman.

Een fantastische film alleen al wat betreft het zíen hoe er in de professionele Chinese keuken gewerkt wordt.

Het verhaal is totaal onduidelijk, althans er spelen verschillende verhalen door elkaar. Een gepensioneerde chef kookt zeer uitgebreid voor zijn familie; een dochter die "nog steeds niet getrouwd is" verliest haar geld aan een malafide makelaar. Kleine verhalen tussendoor zoals opa die zijn kleindochter erg lekkere lunchgerechten komt brengen op school.

Estomago

Een scène uit de film Estomago.

Hele mooie Brazilliaanse film.

Iemand komt naar de stad en ontdekt dat hij kan leven als kok. In eerste instantie uiterst mager, maar de eigenaar van een Italiaans restaurant ontdekt dan hem, en de Italiaanse keuken vouwt zich open voor die kok, inclusief de wijn. Hhet gaat van beter naar beter.

Een ding. Het is uiterst onduidelijk wat die "eten in gevangenis-scènes"(?) steeds zijn.

Wel een wat chaotische film.

The Fish Fall in Love

Een scène uit de film. Vier vrouwen in de keuken.

De VPRO gids schreef "Aziz, een man van middelbare leeftijd, keert na 22 jaar terug in zijn geboorteplaats [in Iran]. Hier wil hij zijn eigendommen en zijn familiehuis verkopen, voordat hij voorgoed vertrekt. Maar het huis blijkt volop bewoond én het herbergt een restaurant met de naam Attieh. En laat dat nu dezelfde naam zijn als die van het meisje met wie hij opgroeide en mee verloofd was vóór zijn verdwijning. Tooka, de dochter van Attieh, is niet van plan het huis, het restaurant en de bijbehorende vrouwengemeenschap op te geven."

Inderdaad, een vrouwengemeenschap runt het, en die hebben daarbij veel meer lol dan wat uit de scène op de foto lijkt.

Het restaurant is van het type wat je meer ziet in de Balkan en in het Midden-Oosten: enkel gekookte en gestoofde zaken worden er geserveerd; als het restaurant open is wordt er in de keuken enkel opgeschept. Veel verse groente komt voorbij, maar niet op je bord. En er wordt niet alleen veel gekookt (vóórdat het restaurant open is), maar ook veel gegeten en veel op markten gelopen.

Jammer dat er geen exemplaar van de film met ondertiteling te vinden is; mijn Iraans is de laatste tijd wat minder (Karel van het Reve werd altijd woedend als een nieuwslezer zoiets zei).

La Graine et le Mulet

Een scène uit de film laat de chaotische toestand in de keuken zien.

Het korrel en de mul. Met die korrel is couscous bedoeld, want het draait om een Noord-Afrikaanse familie in Zuid-Frankrijk. Marseille.

De film komt wat moeilijk op gang (ontslag, familie, ruzie) maar toch heb ik er met veel plezier naar gekeken.
Die ontslagen persoon, de hoofdpersoon, wil een restaurant beginnen. Op een schip wordt dat. Chaos in de keuken, gasten wachten uren op hun eten. De boel wordt gered door een buikdanseres, en daarna goed eten.

Een kook-film maar er wordt enorm veel in gegeten. Door de familie en door de gasten (die in dat restaurant allemaal een ander bord hebben).

La Grande Bouffe

Een scène uit de film La Grande Bouffe.

Ik denk dat dit veruit de bekendste eet-film is. Prachtige film, al vind ik hem wel wat erg lang. Prachtige scènes zoals dat scheten laten. Prachtig materiaal: etenswaar, auto's, villa's en hun antieke inrichting...

Je leest "een zwarte komedie"; ach. Je leest "kritiek op de consumptie-maatschappij": komkom. Je leest "cult-film": ja!

Dat die Ugo een chef-kok is vind ik niet echt goed uit de verf komen. Hij was dat dan ook niet, ik bedoel de acteur.

De plot, het gezamelijk zich dood eten, komt niet goed uit de verf. Het gebeurt wel, langzamerhand, en niet als plot.

The Hundred-Foot Journey

Een scène uit de film The Hundred-Foot Journey.

Een heel aardige film. Een Indiase familie begint in een Frans dorp, alwaar een sterrenrestaurant, een India's restaurant. Veel onderlinge ruzie.

Om een lang verhaal kort te maken: een van die Indiërs wordt uiteindelijk sterren-chef in Parijs maar keert met heimwee naar het dorp en naar de vrouwelijke sous-chef van dat sterrenrestaurant terug en naar die vrouw.

Jiro Dreams of Sushi

Scène uit de film 'Jiro dreams of sushi'.

De beste sushi ter wereld.

De inkoop van tonijn, van andere vis (die verkoper die moeite heeft die octopus van zijn arm af te krijgen), het snijden van levende vis, gesprek met de rijstleverancier, kleine tonijn laten ze twee dagen in de koeling, grote acht tot tien dagen, sushi rijst koken in een soort hogedruk-pan.

"De sushi rijst met de azijn en sojasaus geeft umami", maar wanneer wordt die sojasaus dan gebruikt?

Veel Japans gezeik; "Pas na tien jaar mag je omelet bakken".

Ongelofelijk aanstellerige zeik-muziek waardoor je veel van de conversatie niet hoort.

Zeer leerzaam, maar die Jiro is een glimlachende abjecte engerd.

Pranzo di Ferragosto

De hoofdpersoon, terwijl hij de dametjes aan hun feestdis bedient.

De lunch van Maria ten hemelopneming. Die Maria is een nationale feestdag in Italië, op 15 augustus. Er wordt dan onder andere flink getafeld.

Gianni, in de 50, woont nog steeds bij zijn moeder. Hij moet voor haar zorgen, en dus ook voor de feest-lunch. Daar komt dan de bejaarde moeder van de huisbaas bij, wat hij niet kan weigeren omdat hij huurachterstand heeft. "Ik heb problemen." Deurwaarder van de huisbaas: "Ik ook. Ik heb exzeem." Daarna komt er ook nog de bejaarde moeder van de huisarts bij en nog een dametje.

Een schitterende film. En er wordt mooi en uitgebreid gekookt, onder andere een prachtig gerecht met groene asperges. Gianni wordt geholpen door een mompelende oude alcoholist, ook erg mooi.

La Soupe aux Choux

Een scène uit de film La Soupe aux Choux.

Twee ouwe boeren, een ervan De Funès, die enorme hoeveelheden wijn drinken, koolsoep eten en enorme scheten laten. Die scheten lokken een marsmannetje, die verslaafd raakt aan die koolsoep, die soep meeneemt naar zijn planeet enzovoorts.

De Funès bij de huisarts, hoeveel drinkt u, een liter of drie, vier per dag. Deed me denken aan die uiterst pragmatische tekst die in de late vijftiger jaren langs de departementale wegen stond met zo'n sterretjes-wijnfles ernaast: Ne buvez plus qu'un litre par jour, Drink niet meer dan een liter per dag (een Franse geheelonthouder noemde Reve dat).

Om een lang en ontzettend leuk verhaal kort te maken: er wordt een hoop nieuwbouw rond de twee boerderijtjes van die ouwe mannen gebouwd, en ze worden met boerderijen en erf overgebracht naar die planeet.

Tampopo

Een scène uit de film Tampopo.

Schitterende film.

Hoe een sjofel tentje waar ze ramen serveren, noedelsoep, uitgroeit tot de allerbeste. Ramen; we hebben het dus over Japan.

Er komt een ramen-meester aan te pas, het begint met vrachtwagen-chauffeurs waarvan er een het boek van die meester leest, die eten altijd in ramen-tentjes, eten ergens slecht (bij mevrouw Tampopo) enzovoorts. Die vrouw gaan ze helpen. Er komt spioneren bij te pas, gluren door een kiertje hoe die-en-die zijn bouillon maakt, bij een ander de vuilnisbak doorzoeken, "Ze gebruiken ook vissenkoppen!"

Zie ook Selectie films.

Tapas

De hoofdrolspeler, de bar-eigenaar, achter de bar.

Een café waar je ook kunt eten. Gegeten wordt er weinig, in de film dan, niet veel gekookt ook, maar dat wel wat meer.

Het draait dus in en rond een café, net zoiets als La Colmena. Ik hád al een café film (Gelul » Un Air de Famille), nu deze, en dan komt La Colmena dus misschien moet er maar een sectie café-films komen.

Eetcafé, vrouw van de uitbater kookt, krijgt er genoeg van, vertrekt, geen kok te vinden totdat er een Japanner opduikt ("een Chinees") die perfect werkt, maar niemand mag weten dat er een Chinees in de keuken staat.

Weer zo'n film waarin veel verhalen langs elkaar lopen, maar totaal niet storend. Twee vrienden die in een supermarkt werken; een oudere vrouw die in het café in drugs handelt; haar man die terminaal is; een zwerfhondje; een levensmiddelen-winkel waar al die mensen komen...

Een onderhoudende film waarin veel Spaans-gastronomische zaken ter sprake komen.