Alle films worden kort besproken op de pagina Eet-films of Kook-films.
Hier bespreek ik enkele films wat uitgebreider.
Films: Selectie culi-films
Babette's Feast
Ik besprak de film kort onder Culi-films. Daar gebruikte ik de Deense naam, Babettes Gæstebud, maar onder Babette's Feast is de film bekender.
In het kort stond er "Frans meisje wordt huishoudster bij twee oudere Deense zeer vrome dames. Leuk dorpje, leuke mensen, ze doet haar werk en vooral het koken uitstekend.
Na een jaar of 15 krijgt ze geld; loterij; iemand in Frankrijk koopt elke maand een lot voor haar.
Ze gebruikt dat geld om fantastische etenswaar en wijn uit Frankrijk te laten komen, en een zeer groot feestmaal aan te richten. Zo goed dat alle dorpstwisten erna verdwenen zijn.
Nu wat uitgebreider. Alle echt heel mooie culi-films bespreek ik óók zo.
Hoe dat Franse meisje in Denemarken bij die vrouwen terecht komt, dat is te ingewikkeld om hier te vertellen. Het heeft iets te maken met een officier die wegens fout gedrag een tijdje naar dat dorp wordt verplaatst en waarmee het uiteindelijk toch nog goed komt want hij blijkt generaal geworden te zijn en een hofdame gehuwd te hebben. En het heeft te maken met een kapitein van een schip wat later ter sprake komt.
Religieuze zittingen bij die dames.
Een beroemde opera-zanger moet in dat dorp tot rust komen. Gaat dat Franse meisje zangles geven maar kan zijn handen niet thuishouden. (Jaren later, als het Babette goed gaat, dan zit die zanger weer aan de grond.) (Als het te ingewikkeld wordt dan zegt u het maar.)
Babette leert regionale zaken kennen. Bierbrood, hoe je met gedroogde vis om gaat.
14 jaar later, ouder geworden, steeds de ruzies in die geloofsgemeenschap, krijgt ze dat lot uit de loterij.
Uit Frankrijk komen levende kwartels (via die kapitein van dat schip), levende waterschildpad en noem maar op. Prachtige wijnen...
Op dat feestmaal is die generaal er ook, en voordien zien we dat prachtige koken. Maar bepaalde dingen kloppen niet. In dat kleine keukentje kan je never nooit al dat spul maken. Je ziet een schotel met zes porties de keuken uit gaan maar er zitten heel wat meer mensen aan die tafel.
En Cailles en sarcophages, dat is flauwekul. Ortholanes en sarcophages, niks kwartels. Die passen daar niet eens in, en dat zie je ook in de film.
En Blinis Demidov, dat is ook flauwekul.
Eat Man Drink Woman
In de sectie Culi-films schreef ik "Een fantastische film voor wat betreft het zíen hoe er in de professionele Chinese keuken gewerkt wordt. Het verhaal is totaal onduidelijk, althans er spelen verschillende verhalen door elkaar. Een gepensioneerde chef kookt zeer uitgebreid voor zijn familie (zie zijn voorraadpotten op de foto hierboven); een dochter die 'nog steeds niet getrouwd is' verliest haar geld aan een malafide makelaar. Kleine verhalen tussendoor zoals opa die zijn kleindochter erg lekkere lunchgerechten komt brengen op school."
Die oude chef moet hals over kop naar de tent waar hij vroeger werkte omdat er wat fout dreigt te gaan bij een groot banket (zie de foto hieronder).
Prachtige technieken! Snij-technieken, hak-technieken. Zie zijn messen en bijlen op de andere drie foto's. Het vel van een kip opblazen zodat het bol komt te staan, en er dan heet vet over gieten zodat het krokant wordt en bol blíjft staan. Ook prachtig hoe het kookwater hiervan weer gebruikt wordt voor enzovoorts. Hoe enorm secuur en alle tijd nemend elk wontonnetje gevuld wordt. Super kleine Shanghai paksoi.
Als die opa dat lunchtrommeltje komt brengen zijn de 30 andere kinderen daar ook blij om, een enorm cultuurverschil. Zo ook veel ongegrijpelijke zaken. Waarom die vrouw die haar geld kwijt is die fantastische baan niet aanneemt.
Tampopo
Schitterende film, en al kort beschreven bij culi-films.
Hoe een sjofel ramen-tentje uitgroeit tot de allerbeste. We hebben het dus over Japan.
Er komt een ramen-meester aan te pas, het begint mat vrachtwagen-chauffeurs waarvan er een het boek van die meester (zie de foto) leest, die eten altijd in ramen-tentjes, eten ergens slecht (bij mevrouw Tampopo) enzovoorts. Die vrouw gaan ze helpen. Er komt spioneren bij te pas, gluren door een kiertje hoe die-en-die zijn bouillon maakt, bij een ander de vuilnisbak doorzoeken, "Ze gebruiken ook vissenkoppen!".
Fraaie gastronomische zaken komen aan de orde. Wild zwijn schieten, "worstjes" van de yam die dat beest heeft gegeten uit de darmen halen, en die roosteren. Hoe je een Japanse omelet maakt, en dan bedoel ik een echte omelet, geen tamago. Hoe iemand die in een stuk spek dreigt te stikken gered wordt door hem een stofzuigerslang in de keel te steken. Sensueel kussen waarbij een rauw eigeel telkens van de ene in de andere mond gaat. Hoe je een schildpad slacht. Live.
Hoe maak je de bouillon van de ramen? Water; geblancheerde kippen- en varkensbotten; ongesneden prei, wortel en ui; een hele kip.
Erg veel mooie "tussenverhalen", maar ook wel onduidelijke. Wat doet die groep keurig in het pak zittende directeuren in ene daar? Wat doet die in het wit geklede pooier in ene daar?
Japanners zijn altijd enorm zeikerig over wat precies je moet kopen en hoe precies je iets klaarmaakt. Ik maakte ooit naast elkaar inari tofu (tofu-zakje met sushi-rijst vulling; drie dagen werk) met gedroogde shiitake in de rijst (zoals het hoort), en met gedroogde én verse shiitake. Die laatste was veel lekkerder, maar een Japanner sprak er schande van. Maar goed, na die film begrijp je dat beter. Het smaakt oftewel zoals het hoort, of het smaakt "anders", en dat is fout. Voor "lekker" of "minder lekker" is geen plaats.
Ramen "heel anders" zie hier (nieuw venster).
(Een vriendin die er ook bij was, bij dat inari tofu etentje, vertelde aan een Japanse vriendin dat een vriend van haar dat had gemaakt. "Ik wist niet dat je Japanse vrienden had" antwoordde die. "Nee, dat is een Nederlander." -"Dat kán niet! Dat kán een Nederlander niet maken! Niemand behalve Japanners! En zelfs ik kan dat niet maken!")