Van aardappel tot avocado
(Met Lulboeken bedoel ik boeken waarin een eind weg slap geluld wordt over van alles en nog wat, behalve over het onderwerp van het boek. Dat komt meer voor dan je denkt. Er zijn nogal wat types die hun bek niet kunnen houden.)
Ik had ook kort kunnen zijn. De ondertitel luidt Allerhande en zeventig jaar Nederlandse eetcultuur.
Nauwelijks Allerhande, nauwelijks Nederlandse eetcultuur, en al helemaal niks van gewoon zonder gedraai en gelul vertellen wat er allemaal in die Allerhande of in die cultuur veranderde.
Wat dan wel? Dat boek is niks meer en niks minder dan een fantastische mogelijkheid van Kom Klaartje om ontiegelijk uit d'r bek te kunnen gaan lullen.
De keuken van d'r grootmoeder, de keuken van d'r moeder, d'r eigen keuken... Heb je Godverdomme de mogelijkheid om in dat fantastische Allerhande-archief te duiken en dan produceer je een ouwe wijven verhaal...
En dan die kookboeken die ze aanprijst. Nigella en Jamie, de mut en de hut van de culinaire literatuur.
En natuurlijk krijgen in de bibliografie alle culinaire paardelullen en paardekutten een beurt. Het kokerellende nijlpaard op dieet Van Boven, Van Damp, Otto Kleynejan (de grote en de kleine), Geert Zak (ter afwisseling een niet-culinaire paardelul)...
En dat van enige vorm van kennis verstoken gelul steeds maar weer. "doorfoklammeren zijn van de tafel verbannen". Wat "doorfoklammeren"? De klok horen luiden over trage groei van opfok-lammeren.
"Russische golubts". Golubtsy ja.
Iemand had dezelfde boodschappen in d'r mandje liggen als deze doos. "Allerhande?" Prachtig vond ze dat "omdat het onze gemeenschappelijkheid zo mooi blootlegde, onze verbondenheid via ons bord" God kolere...
Laat je een keer naaien of zo en bespaar ons dat impotent makende getrut...
Een kleine geschiedenis van pasta
Ik las de vertaling want het origineel is niet te vinden. Luca Cesari. Amsterdam 2021.
Ik ga ervan uit dat de vertaling zoals altijd in Nederland shit is, en al helemaal als je blijkbaar met drie man (nou ja, vrouwen) daaraan hebt moeten werken.
Originele titel De geschiedenis van de Pasta in Tien Gerechten. Waarom nou de titel weer veranderd? Blijf met je poten van andermans spul af.
Een enorm zeurboek. Een wijf wat d'r bek niet kan houden dacht ik, maar het is een kerel ook nog.
Ondertitel, althans in de vertaling Hoe Tien Pastagerechten de Wereld Veroverden.
Die tien gerechten dat zijn Fettucine Alfredo, Spaghetti all'amatriciana, Pasta alla carbonara, Gnocchi, Tortellini alla bolognese, Ragu alla napoletana, Ragu alla bolognese, Lasagne, Pesto alla genovese, Spaghetti al pomodoro.
"de wereld veroverden", flikker op. Blabla. Maar ja, je moet toch ergens over schrijven. En het is dan ook niet voor niets dat de inleiding een excuus is voor het feit dat deze gerechten "in de wereld" niet meer zoveel met hun originele Italiaanse versies te maken hebben.
Die inleiding is een enorme partij interessant-doenerig geklets over de Gebroeders Wright en de Gebroeders Lumière et cetera. Dat je nog wel Mozart luistert, maar niet zo kookt als in zijn tijd. Nou en. Het pleepapier is ook niet meer hetzelfde. Dat je in 19e eeuwse kookboeken wel recepten vindt voor de gegoede burgerij, maar niet voor "mensen uit de onderste bevolkingslagen". Als je van deze materie énig verstand hebt dan weet je dat die ondermensen niet naar recept kookten maar naar waar ze die dag toevallig de hand op hadden kunnen leggen, omhoog gevallen paardelul.
Ik las wat hij schreef over het eerste recept, Fettucine Alfredo. De zak maakt verse pasta met harde tarwe. Dat maak je met zachte tarwe; harde tarwe gebruik je voor gedroogde pasta. En voor die verse fettucine gebruik je zelfs niet eens zachte tarwe maar gries van zachte tarwe.
Dat vroeger de Gricia niet bestond. Oftewel dat vroeger olijfolie uien spek kaas niet bestond, de culinaire regenworm.
Dat lasagne "aanvankelijk werd opgediend in de vorm van simpele rechthoeken". Gelul. Brede linten. En trouwens die wichtigmacherige bolle praat van "aanvankelijk werd opgediend in de vorm van simpele rechthoeken". Maar ja, dat hebben die drie van het deegpoppetjes maken moe geworden chirurgenvrouwtjes er misschien van gemaakt...
Het tweede recept, Spaghetti all'amatriciana. Weer een enorme partij gehijg en geblaas.
Normaal lees ik altijd door, saus verf toeters en bellen of niet, maar nu was het genoeg.
Wordt vervolgd!