De man die het in zijn kookrubriek niet kan nalaten steeds tussen de regels door zijn homosexualiteit te berde te brengen. Wat interesseert het mij bij die Spinazie à la crème met tomaat of ie z'n pik in de reet van die Portugese herder steekt of de kut van het wijf ervan?
(In het halve jaar nadat ik dit hier had gepubliceerd heeft hij angstvallig zijn mond gehouden over waar ie het liefst zijn pik in steekt, maar nou probeert ie het weer, voorzichtigjes, met onpasselijk makend geslijm. "Ik zat aan de lunch met twee paar nog onbekende maar heel leuke ogen" [...] "Samen bewonderden we het rode haar van de charmante kok" [...] "Nu nog kijken of die roodharige kok ook vrienden met ons wil worden". Over nichterig geteem gesproken...)
Hij had pasta over en ging "dus" een minestrone uitzoeken. Sic. Daar horen bonen en aardappelen in, niks pasta. Ja, in Nederlandse minestrone, ja, dáár zit pasta in. Maar daar kunnen ze dan ook niet koken.
(Artusi doet er ook rijst in. Daarmee bindt hij de vloeistof, of beter: laat die opnemen. Die proleet Jamie die doet er volkorenpasta in. Het kan altijd erger.)
"Meng de pasta samen met..." Ik kijk bij de ingrediënten. "Orzo". Nou, dat ligt er nog maar aan, of orzo pasta is...
Recept aardappelen ui ansjovis, Zweden. Niet weten dat dat het bekende Janssons frestelse is, en lullen over een gezouten visje dat erin moet en dat hier moeilijk te krijgen is. Dat is dus gewoon ansjovis op zout in plaats van op olie.
"Ik had mij in deze rubriek voorgenomen minder vlees te gaan eten. Weifelend maakte ik daarom vegetarische matzeballen." Zak.
In de Volkskrant laatst durfde dit culinair kakelende veenlijk de naam van Escoffier in de mond te nemen. Het begint er al mee dat hij laat merken niet te weten dat Escoffie twéé beroemde kookboeken heeft geschreven, niet één.
"...dat à l'anglaise altijd 'gekookt' betekent", de ontzagwekkende culinaire zakkenwasser. Ik heb een kwartier in Le Guide Culinaire (want dat is het boek wat hij heeft, niet Ma Cuisine) zitten zoeken op à l'anglaise. Paling op spiezen grillen, iets op zijn Engels paneren en dan frituren, eend op zijn Engels bakken... Niks op zijn Engels koken.
"...dat een rijstsalade met kreeft én truffel Monte Carlo heet" en voor het gemak een belangrijk ingrediënt vergetend, gestoofde selderij. "In andijvie à l'ardennaise gaan natuurlijk plakjes ham". Niks plakjes ham; gehakte magere Ardenner ham. "Zo staat tussen de uitbundige aardappelrecepten Saint Florentain (platte kroketjes)". De essentie van Saint Florentain is dat ze kurk-vormig zijn, niks plat, dat er gehakte gekookte ham door zit, en dat je ze paneert met fijngebroken vermicelli.
Dan komt die spinazie met room en tomaat, "een van de simpelste recepten in zijn boek". Escoffier: niks tomaat. Trouwens hoe krijg je het verzonnen, spinazie met tomaat...
Een nergens op slaand lulrecept voor Green bean casserole. Oven 220°: 170°. Knoflook erbij: knoflook en ui. Paddenstoelenbouillon: melk ja. En niks tijm en niks room en niks cayenne maar gewone peper, en niks sojasaus, het idee...
Kip met garnalensaus.
Garnalen goed bakken tot ze verkleurd zijn, en ze daarna 20 minuten (twintig!) laten koken.
"3 soeplepels pocheervocht op hoog vuur 10-15 minuten voor twee derde inkoken". Wat een gelul. Na 10 minuten heb je al niks meer over...
Dat die de Volkskrant broodnodig heeft om zijn windei kwijt te raken dat moge duidelijk zijn.
"2 royale eetl. chipotle-pasta (supermarkt)". Dat bestaat helemaal niet, chipotle-pasta!
Hij maakt Königsberker Klopse "maar dan met bloemkool in plaats van gehakt". Hij gebruikt ansjovis (gelul), witte wijn (gelul), groentebouillon (gelul) en mosterd (gelul).
(Die zoute ansjovis is te koop bij Schot in Tholen. Die handelt in ansjovis uit Bergen op Zoom, de stad van de drie A's: ansjovis, aardbeien en asperges. Zie het Bergs Kookboek; "errebeesjes, ansjovis en sperries".)
(Wat ik nou ineens zit te denken: die mislukte culinaire slingeraap heeft natuurlijk van Escoffier de Nederlandse uitgave! Tsja, dan kan je lulpraat verwachten natuurlijk...)
