In Cuisine et Vins de France schrijft Curnonsky over taling "Het olie-achtige vlees is slecht verteerbaar." Dat moet een kwestie van terroir zijn, want de taling die ik regelmatig in Tilburg kocht (lang geleden; nu beschermd) smaakten uitstekend. De Dictionnaire du Gastronome schrijft dat taling, "net als houtsnip om niet te voorziene redenen soms naar modder smaakt". Soms. Terroir? De Culinaire Encyclopedie schrijft dat smient tranig smaakt. Misschien is het dat, want smient lijkt wat op taling.
Net zoiets als die Russische vrouw die in de Ardennen het eten van melkzwam afraadde. "Smakeloos" terwijl ze heerlijk waren. Ongetwijfeld in haar geboortestreek smakeloos. Zo ook geven Catalanen vijf keer zoveel voor melkzwam uit Navarra dan voor die uit Catalonië. Allemaal een kwestie van Terroir. Melkzwam is 100% zeker terroir gevoelig; taling waarschijnlijk ook.
(Ik kocht die talingen altijd in Tilburg aan het einde van mijn werkweek in Museum Scryption. Op vrijdag dus. Op een gegeven moment zegt die poelier "U bent zeker pastoor, meneer." Een pastoor en een poelier weten dat je in die tijd in het bisdom Breda op vrijdag geen vlees mocht eten maar wel taling. Net als in het bisdom Roermond, maar weer niet in het bisdom Den Bosch.)
(Mijn opa, bij wie op vrijdag geen vlees op tafel kwam, maar wel bergen dikke asperges zwemmend in botersaus naast bergen gepocheerde eieren of flink plakken gerookte zalm, liet zich op vrijdag wel eens naar Roermond rijden, om daar taling te gaan eten. Vanuit Helmond, bisdom Den Bosch.)