Heeft niks met aardbeien te maken.
De plant is enorm terroir-gevoelig. Le Dictionnaire du Gastronome schrijft dat ze lekker smaken. Vies melig dus bij het dorp waar ik in Spanje woonde. Maar vroeger werd er honger geleden en werden ze dus gegeten. De mensen van dat dorp heten dan ook Medroñeros, boomaarbei-eters.
De botanische naam is Arbutus unedo, Boompje eet-een, want rijp zit er alcohol in, en daar kregen vrouwen (die vroeger in Zuid-Europa nooit alcohol dronken) en kinderen hoofdpijn van.
In Frankrijk werd er jam van gemaakt, likeur (Crème d'arbouse), en snoepjes (Arbouses au caramel). In Spanje en Turkije azijn. In Portugal nog steeds eau-de-vie, Aguardente de medronho. Aguardente de medronho velho, oude, kan soms wedijveren met de beste cognac en whisky. Er wordt in Portugal ook, met honing erbij, een soort likeur van gemaakt, Melosa. De Engelse Larousse Gastronomique schrijft dat Italië, Spanje en Algerije de landen zijn waar de meeste wijn en gedestilleerd van Arbutus gemaakt wordt.
NatuurlijkMartha verkoopt Spaanse arbutus-honing. Een heel aparte smaak. Bitter-zoet. En de Chinese toko verkoopt boomaardbei in blik; Red bayberry.
Volgens Pla worden de vruchten gegeten door lijsters. En hij schrijft dat zijn moeder van die vruchten "een onberispelijke jam" maakte.
(Melkzwam is ook erg terroir-gevoelig. In de buurt van dat dorp van die boomaardbei kwamen Catalanen melkzwam zoeken, die daar wel en in Catalonië niet lekker smaakt. En de Larousse Gastronomique schrijft dat ze "vuil" smaken en dat er geen enkele culinaire interesse voor is. Vreemd. Waarom heten ze dan Lactarius deliciosus? Terroir.)