Ik schreef ergens over de kerrie die uit India aan land kwam in La Rochelle. Wat er daar ook aan land kwam, in 1710, dat waren aardbeien. Uit Zuid-Amerika in dit geval.
De aardbei was al bekend, en ook dat de vrucht uit Zuid-Amerika kwam. Voor wat betreft de huidige rassen is dat niet helemaal waar. Alle huidige rassen van aardbeien zijn ontwikkeld vanuit de kruising van een soort uit Virginia met een soort uit Chili, die Darwin ook gegeten heeft. De driemaster Saint-Joseph was speciaal naar Chili en Peru gestuurd om aardbeiplanten te halen. Het moet via Azië gevaren zijn; het was tweeënhalf jaar weg.
Weetjes.
Lodewijk XIV at aardbeien "de pleins vaisseaux", bij de emmers. Stiekem, want het mocht niet van zijn lijfarts Fagon. En ook doperwten, "tot ik ervan openscheur".
In het midden van de zeventiende eeuw wordt de aardbei voor het eerst genoemd in Les Délices de la Campagne, de heerlijkheden van het platteland. In dat boek wordt ook de Fraise blanche genoemd, de witte aardbei. Dat moet zijn wat we nu de ananas-aardbei noemen, de Pineberry.
Ook de bosaardbei wordt in dat boek genoemd, correct als "wilde aardbei". Dat is geen Amerikaanse plant maar een Europese. Wel verwant natuurlijk.
Vroeger in Frankrijk aten de vrouwen aardbeien met room en suiker. De mannen met rode wijn.
(Favre toont in zijn Dictionnaire Universel de Cuisine Pratique uit 1894 gravures van zeventien aardbei-soorten, onder andere de wilde Alpen-aardbei.)