Mariette Lydis

De hieronder besproken schets met krantenknipsel.

Ik heb een grote verzameling grafisch werk van Mariette Lydis. Litho's, collages, gouaches...

Collage's van uit de krant geknipte artikeltjes over veroordeelde vrouwen, met een schets van die vrouwen (zie hierboven). 12 stuks. De tekst onder de bijgaande: "Milena V. Lerares op een openbare school. Verliefd op haar directeur, vergiftigt diens vrouw en dochter en beschuldigt de zoon van moord."
Die schetsen maakte ze in de rechtzaal.

Prachtig werk, waarmee ik in aanraking kwam door mijn interesse in Henry de Montherlant (zie hieronder; een tekst van Montherlant geïllustreerd door Lydis). Ik heb Montherlant's hele œvre gelezen, nadat ik gefascineerd was geraakt door zijn versie voor toneel van Reinar después de morir, regeren na de dood, van Luis Velez de Guevara (rond 1600). Montherlant's toneelstuk heet La reine morte, de dode koningin (1942).

Het omslag van een tekst van Henry de Montherlant, met 55 illustraties van Lydis.

Maar goed.

Prachtige vondst voor centen: een exemplaar van het boek Mes souvenirs de chasseur de chez Maxim's, mijn herinneringen als, ja, hoe noem je dat, iemand die berichten rondbrengt, de telefoon aanneemt en zo, in het beroemde restaurant Maxim's. Auteur Jose Roman.

Op de eerste plaats: omslag door Lydis. Op de tweede plaats, wat niemand weet, zelfs de Franse Wiki pagina niet: Roman is een pseudoniem van Queneau.

Prachtige schrijver, Queneau. Schreef een boek waarin de letter E niet voorkomt. Schreef Zazie dans le métro, waar een prachtige film van gemaakt is, bejubeld door Truffaut, Ionesco en Chaplin. Zoek op Youtube naar die film!

De omslag van het besproken boek.

Nog even Montherlant. Reinar én La Reine gaan over Inés de Castro, en die had een kleine versterking laten bouwen rond 1340 in het Spaanse dorp waar ik heb gewoond. Om een lang verhaal kort te maken: Inés zou worden uitgehuwelijkt aan een Portugese kroonprins, die al zijn eigen liefje had en dus weigerde, waarop dat liefje werd vergiftigd, wat niets oploste want die prins trouwde toch niet met Inés, en toen die prins tot koning werd getroond zat er naast hem op de tweede troon het opgegraven lijk van zijn liefje. Alle notabelen moesten haar hand kussen.

Ik heb nog eens ooit een schilderij gemaakt van het kasteel waar het allemaal is gebeurd, in Montemor-o-Velho, het oude Montemor, de oude Morenberg. Nou ja, toen ik er was zag je enkel een berg stenen, toen was het nog niet herbouwd. Maar in Montemor-o-novo, de nieuwe Morenberg, heb ik daarna wel enorm lekkere Bacalhau à Gomes de Sá gegeten, dat weer wel. Bacalao met aardappelen uit de oven, met knoflook, ui en zwarte olijven. Geserveerd met gekookte eieren.

Het schilderij van het kasteel.

Van Montherlant, die zich net zoals Curnonsky in ongeveer dezelfde tijd uit het raam gestort heeft, vond ik een uiterst interessant boek. Briefwisseling met Roger Peyrefitte, Frans diplomaat, schrijver, verdediger van homo­rechten, maar ook van pedo's.

Daarin vonden ze elkaar, in het in de bioscoop naast een jongetje gaan zitten en met de hand...

De omslag van het besproken boek.