Rubens
O, die allerliefste spelerij van den grooten Meester! Dat allerliefste doek met die zeven glanzig blonde of zacht bruin lokkige knaapjes, zoo mollig gezond vetjes en mooi, zoo rozig blank van jeugdrimpelend vleesch, blozende niet alleen over de wangen, maar blozende van hunne kopjes over hunne dijtjes tot hunne voetjes toe, die torsen die zware vruchtenguirlande van appelen en druiven en vijgen en meloenen en pruimen...! Misschien niet meer dan een schoorsteenstuk voor een eetkamer, maar zóo volmaakt bedacht, gecombineerd, rijk geschilderd, - het landschapje in den hoek, zoo maar even een ver verschietje, om daar in dat hoekje nog wat atmosfeer te brengen, is op zichzelf reeds een meesterlijk stukje - dat het, volstrekt niet minder dan de epische reuzendoeken, waarlijk wel waardig is Rubens' genie te symbolizeeren: overvloed van rijkdom, gezondheid en schoonheid en levensbruischende vreugd!