Prato
Tusschen de oude wallen ligt nog het kleine stadje, bekoorlijk genoeg, als zoo vele kleine Italiaansche stadjes, om er een paar uren te vertoeven. De silhouet van een paar oude kerken, die van het Middeneeuwsche, getinde Palazzo Pretorio - het Stadhuis met zijn aardigen hof - en vooral de Piazza met den mooien Dom, geven genoeg belang aan Prato om ons er heen te lokken op een mooien dag. Af gestapt in de Stella d'Italia, zijn wij er dadelijk in de gemoedelijke atmosfeer van het hôtel eener kleine, Italiaansche stad: uit de vestibule reeds zien wij de keuken binnen, zien wij prachtige visschen en mooie kippen ons lokken in den bijkeuken, waar de meid hare groenten schrapt en de wit gemutste chef even komt om een hoekje kijken, om te zien voor welke gasten hij heden zijn kunst uit zal oefenen. En bestellen wij met zorg ons lunch: de risotto niet te hard en niet te week hoor, chef, en dan een mooie kip, arrosto, maar niet te bruin, hoor chef, en juist zoo als het behoort, en wij kiezen al ons tafeltje uit, hoewel er niemand is in het hôtel dan... de Italiaansche opera-troep, die er heden-avond (natuurlijk!) Trovatore geeft.